6 rozdział

6 rozdział

Minął już miesiąc odkąd tu jestem i szczerze mówiąc, dobrze się czuję w Londynie. Spacerowałam sobie właśnie po mieście podziwiając miejsca zwiedzone z piosenkarzem. Na same wspomnienie o nim, kąciki ust podniosły się do góry i cała rozpromieniałam. Mam z nim coraz lepszy kontakt i z coraz większą przyjemnością się z nim spotykam. Był już akurat wieczór i Melani zamartwiała się, co ukazywała poprzez ciągłe telefony. Nie spodziewałam się spotkać Niall'a, jednego z członków One Direction, którego polubiłam. Na mój widok się szeroko uśmiechnął i uściskał mocno. 

- Co tu robisz o tej porze? Grzeczne dziewczynki powinny być już w domu - zaśmiał się. 

- Spadaj - Niall był wiecznie wesoły i głodny. Na samym początku brałam go za gbura, ale przy bliższym poznaniu okazał się słodkim chłopakiem - co tu robisz? - zapytałam. 

- Czekam na Alex, moją kuzynkę - spojrzał się na zegarek - chyba zapomniała o spotkaniu. Spóźnia się aż dwie godziny - pokręcił głową, a uśmiech z jego twarzy nie znikał.

- No to może przyłączysz się do mnie? - zaproponowałam chętnie. 

- Jasne! Rozkręcimy we dwoje tą stypę! 

- Jesteśmy na ulicy - przypomniałam mu, a on zbył mnie machnięciem ręki. 

- To pójdziemy na imprezę - chwycił mnie za nadgarstek i pociągnął za sobą. 

- Nie jestem ubrana...

- Nie zauważyłem byś była naga, a uwierz tego nie da się pominąć! - pokręciłam z niedowierzaniem głową i pozwoliłam się poprowadzić. 

Nie spodziewałam się nagłych strzałów w moją stronę. Czarna furgonetka zatrzymała się przy nas i o mało co z Irlandczykiem nie zostaliśmy postrzeleni, gdyby nie nasze instynktowne uniki. Celowali we mnie, blondyna mieli gdzieś. Niestety trafili mnie w udo i strasznie bolało. Jeden wysiadł i podszedł do mnie. Chwycił mnie za bluzkę i podniósł do góry.
- Mów szmato, gdzie masz papier?! - krzyknął, a ja poczułam nieprzyjemny odór dobiegający z jego ust.

- Jaki papier? Nie mam żadnego papieru... - uderzył mnie w twarz.

- Nie kłam! Lepiej powiedz, bo inaczej zginiesz - wyszczerzył swoje zęby w brutalnym uśmiechu, który mówił mi, że torturowanie mnie sprawiałoby mu przyjemność. 

-Ja naprawdę nie wiem, to jakaś pomyłka  - z mojej twarzy pociekły łzy, a zdziwienie zastąpił strach o własne życie.

- Oj uwierz mi Samanto, że nie - jego oczy kipiały złością. 

- Zostaw ją - usłyszałam głos Niall'a. Uderzył go krzesłem, najprawdopodobniej pochodzącym z pobliskiej kawiarni. Z samochodu wybiegli pozostali zbrodniarze z wycelowanymi lufami w naszą stronę. 

- Nie zabijaj jej, jest nam potrzebna - usłyszałam głos najwyższego bruneta, mocno wychudzonego. Drugi, trochę niższy szatyn kiwnął głową i chwycił mojego towarzysza i przystawił pistolet mu do głowy.

- Mów gdzie jest papier, bo inaczej on zginie - zagroził, a ja nie wiedziałam co robić. Siedziałam skulona i trzymałam się za swoje postrzelone udo. 

- Ja naprawdę nie wiem o co wam chodzi... - wyjąkałam przez łzy. 

Nie miałam pojęcia o co chodziło, kompletnie. W pewnym momencie rozległ się dźwięk syren, zrozumiałam, że wcześniej Niall zadzwonił na policję. Mężczyźnie puścili go i wsiedli do furgonetki ruszając z piskiem. Trzeci leżał na chodniku nieprzytomny, a ja się wcale nie uspokoiłam. Wiedziałam, że to jeszcze nie koniec. Blondyn podbiegł do mnie i chwycił za dłoń, by dodać mi otuchy i poczucie bezpieczeństwa. Policjanci zadzwonili po karetkę, która zabrała mnie do szpitala wraz z Niall'em.

 Zadawali mi mnóstwo pytań, na które nie umiałam odpowiedzieć. Byłam cała roztrzęsiona, nie myślałam jasno.Do pokoju wparowała Melani cała spuchnięta od płaczu. Rzuciła się na mnie i nie chciała wypuścić mnie z uścisku. 

- Sam, Sam jak dobrze że nic Ci nie jest! Jak dostaliśmy telefon... nawet nie wiesz jak się bałam! - kołysała mną nieświadomie, przez co udo mnie bolało bardziej. Następnie weszła Martha i również mocno mnie przytuliła. 

- Nie rób tak więcej! - skarciła mnie również cała rozpłakana. Spojrzała się na blondyna i jej smutek prysł gdy zrozumiała kto to jest - O Boże, Ty jesteś Niall Horan! Nic Ci nie jest? Błagam, powiedz, że nie! - rzuciła się na niego i ucałowała w policzek. Zaśmiałam się cicho widząc zmieszanie mojego kolegi. 

- Nic mi nie jest, Sam jest w gorszym stanie - odepchnął ją od siebie.

- Dziękuję - szepnęłam. Mrugnął dając mi do zrozumienia, że cała przyjemność po mojej stronie. Niall i ja byliśmy dobrymi przyjaciółmi, nic więcej. Rozległ się dźwięk dzwonka z jego telefonu.

- Halo? - odebrał - będę później... nic się nie stało... matko, Zayn powiem Ci wszystko w domu.... media?!... skąd oni wiedzą?... ok, ok... tak, niech podjedzie po mnie... dobra cześć.

- Co jest? - zapytałam.

- Media mnie znalazły - chwycił się za głowę znudzony - muszę spadać.

- Chcesz moją bluzę? Może uda Ci się przejść niezauważony? - pokazałam mu ją gestem ręki. Leżała na krześle. Uwielbiałam ją, była mi strasznie za duża, więc Niall nie miał problemu z założeniem jej. 

- Masz moje okulary - uśmiechnęła się nieśmiało Melani i mu założyła na nos. 

- Dzięki - pomachał nam na pożegnanie i wyszedł - a właśnie! - cofnął się - jutro przyjedzie do Ciebie Zayn. Kazał Ci przekazać - puścił mi oczko, a ja nieświadomie się uśmiechnęłam. 

- Okej, przyjęłam - chłopak szybko ucałował mnie w policzek i wybiegł.

~~~~~

Koniec, spodziewaliście się czegoś takiego? Podoba wam się rozdział? KOMENTUJCIE! :D